Çinekop

Hatırlamak değil ki bu benimki, unutmamak, dediğimde bana acıdığını gördüm. 
Geçen kış bu zamanlar gittiğimiz tatilde havanın ne soğuk olduğundan bahsediyorduk.
Gözleri bir süre yüzümde takılı kaldı. Yarım saat önce ne kadar zayıfladığından bahsettiği yanağımın kenarına baktı. Aynanın karşısında fondötenle yarım saat boyunca kapatmaya çalıştığım yeri bir bakışta buldu. Zaman beni rahatsız edecek kadar esnedi o bakarken. Elimi alıp yüzüme koydum. Yanağımdaki o delikten içimi görmesine daha fazla müsaade edemezdim. O da utanıp elindeki bıçağın ucuna bakmaya başladı. Bıçağın ucunun yavaş yavaş eriyip eğrildiğine gözlerimle şahit oldum. Bıçağı alıp tabağında yüzüstü yatan çinekopun bağrına sapladı görülmesin diye olanlar. Çinekop sesini çıkarmadı; çoktan ölmüştü. Ben oturduğum yerde kımıldandım. Söyleyecek çok şeyi olan ama nereden başlayacağını bilemeyen biri gibi. Çünkü zaten öyleydim.   

Geri dön eve, demek istiyordum en çok. Çok yüksek sesle hem de. Tüm şehir bir anlığına sesimden sağır olsun istiyordum. Küçük bir fırtına çıksın ağzımdan. Minareler devrilsin, çatılar uçsun, denizdeki vapurlar korkuyla dalgaların kuytusuna saklanmaya çalışsın ama yapamasın, batsın. Öyle şiddetli bir şey olsun. Deprem gibi. Oturduğumuz yerde bir süre masaya tutunarak sallanalım. Tuzlukla biberlik sağa sola yuvarlansınlar. Kaşıkla bıçağın yerleri değişsin. Saçlarım havalansın, savrulsun, gökyüzüne dağılsın. Işıklarını gördüğümüz köprü ip atlayan çocukların ipi gibi dönsün birkaç tur. Çinekop bir gözünü aralayıp baksın, yine kapatsın. Başladığı gibi birden dursun her şey. Bakışalım. Pardon, istemeden oldu, diyeyim ben biraz utanarak. Bana ne diyeceğini bilemeden baksın. Önemli değil, desin ağzının kenarıyla. Bir parça roka atsın ağzına. Ben boğazıma kadar dolmuş olayım. Üzerimdeki hırkayı çıkarayım önce. Sandalyemin arkasına asayım. Sıcak oluyor olsun zaman geçtikçe. Masadaki sessizlik evlerin giriş kapılarından geçemeyecek boyutlara ulaşsın. Geri dön diyemediği zamanlarda ne der insan karşısındakine diye düşünüyor olayım o sırada. 

Yok hayır, öyle olmasın. Mutlu musun, diye sormak istiyordum günlerdir. İlk görüştüğümüzde tüm bunlara değdi mi, tüy gibi hafifledi mi gece uykuların, diye gözlerinin içine bakarak fısıldamak istiyordum. O sırada onun tarafına doğru biraz eğilip yüzüne yaklaştığımda kokusunu duyayım. Birazını içime çekeyim birazını köprücük kemiklerimde biriksin. Yüzüne, gözlerini bir zaman kaybedip o an tekrar bulmuş biri gibi dikip bakayım. Yüzü nereye kaçacağını bilemesin. Avuç içlerim genişlesin. Masanın tablasıyla aynı boya geldikleri sırada o bana bakıp, böyle olması gerekiyordu, desin. O an dev tokadımın sesi Amazon ormanlarının içinde öyle bir yankılansın ki dallara yuva yapan mavi kuyruklu kuşlar her şeyi bırakıp havalansın. Bir uçak havada dengesini kaybedip Atlas okyanusunun ortasına çakılsın. Çinekopun kuyruğu titresin. Afrika'daki birkaç kabile neye tapınıyorlarsa bırakıp bu yeni gök gürültüsüne biat etmeye başlasınlar. Başladığı gibi bitsin gürültü. Çok özür dilerim, deyip eski haline dönen küçük avucumla yanağına uzanayım. Affet, bir an kendimi kaybettim, diyeyim. Tam olarak aklı başına gelmemiş olsun daha. Elin de ne kadar ağırmış desin. Yüzünün bir yarısı artık olmasın. 

Yok hayır, böyle de olmasın. Ben seni özledim demek istiyordum birden bire. O tam buzu uzatır mısın, derken onunla aynı anda ben seni özledim demek istiyordum sıradan bir şey söylüyormuş gibi. Özledim sonra daha çok özledim. Daha da çok özledim. Zaman geçtikçe öyle çok özledim ki sonunda neyin var diyenlere daha özl- derken, infilak ettim. Bizim sokaktaki omuz hizasına gelen duvarın üzerine bir parça kanım sıçradı. Sağ el parmaklarımdan biri çöp dökülmez yazınının kenarına yapıştı kaldı. Zamanla azalır dedikleri her şey zamanla azalmayabiliyormuş diye onlar da şaşırdılar. O günden sonra halk arasındaki deyişlerde, atasözleri ve tesellilerde köklü bir değişikliğe gidildi. Zaman her şeyin ilacıdır, sözü lügatlardan kaldırıldı. Geçer geçer, neler neler geçmedi ki diye şarkı yapan sezen bir düzeltme yayınlayarak ben orada mevsimlerden bahsediyordum, dedi. Öldürmeyen acıların güçlendirmediği dahası öldürmedikleri gibi aslında yaşatmadıkları ortaya çıktı. Unutmak denen şeyin evden aceleyle çıkarken anahtarı, ödeme günü geçen faturayı, yemek yenen restoranda şemsiyeyi unutmak gibi şeylerle sınırlandırıldığı, bir insanı zaman içinde unutmak diye bir şeyin tamamen gerçek dışı olduğu açıklandı. Bu arada olan bana oldu çünkü sen beni pek de özlememiştin. Bir süre duymazdan geldikten sonra uzanıp sağ elimi tuttun. İyi ol istiyorum, dedin. Aklımı kaçırmış biri gibi hissettim kendimi.

Yok hayır, böyle de olmasın. Bir yabancıyken aşık olduğum birini şimdi bu kadar iyi tanırken ne diyeceğimi bilemiyordum. Neresinden tutacağımı bilemediğim vahşi bir köpek yavrusu gibi ellerimdeydi. Belki de sözün bittiği yer dedikleri o tuhaf yer burasıydı. Söz bitiyordu. Bitiyordu çünkü sözlerin tamirat gücünün ötesindeki topraklara geçmiştik. Şimdi dokunuştu ilaç. Kalkıp hiçbir şey demeden sarılsaydı. Uzun bir yürüyüşe çıksaydık. Ayaklarımın ayaklarına değdiği bir yerde otursaydık. Ellerim yavru kuşlar gibi avuçlarına sığınsaydı. Saçlarım neredeyse dile geleceklerdi bir okşayış için. Geç oldu, kalkalım mı dedi bunların yerine. Olur, dedim. Sessizce yürüdük karanlıkta. 

Ertesi gün çinekopun kemiklerini çantamda buldum. Yanağındaki delik nasıl oldu, dedi muhabbet biraz ilerleyince. Son öptüğü yerdi, dedim. Üzülme zamanla geçer, dedi. Yüzüne inanamayarak baktım. Avucumda paramparça edip sokak kedilerine yedirdim.

Kül tablası

Üçümüz oturuyorduk. Gergindik. İkisi sigara üzerine sigara yakıyorlardı. Mümkün olsa bir sigarayı diğerinin ucuna, onları da birbirlerinin sigaralarına bağlayıp bir duman bulutunun içinde görünmez olacaklardı. Oysa olmalarına izin veremezdim. Gerginlik beni incelmiş bileklerimden daha da inceltiyordu. Hırkamın ucuyla oynayıp duruyordum. Ne yapacağımı bilemiyordum. Gözlerimi dikmiş, hiç konuşmayan ağızlarından çıkan dumanları izliyordum. Alınlarındaki kırışıklıklar şimdiki kadar çok değildi. Ellerinin üzerinde lekeler oluşmamıştı. Onlar da ne yapacaklarını bilemiyorlardı belli ki. Samimiyetsiz ve bölük pürçük sözcükler üzerimize ara ara konup geçiyorlardı. Anlamsız bir gülümsemenin ardına saklanmıştım. Şimdi ne olacak diye tutup sarsmak istiyordum kollarından, yapamıyordum. Gece mi daha çok dokunur yalnızlık yorganın dışında kalan ellerime, okul dönüşü buzdolabını açıp uzun uzun yumurtalarla kırma zeytin kavanozuna baktığımda mı? Bir sürahi suyu iki günde bitiremediğimi gördüğümde mi daha çok acır canım yoksa koltukta uyuyakaldığım gecelerde sabaha karşı üşümekten içim titremiş uyanıp, üzerime kimsenin bir şey örtmediğini fark ettiğimde mi? Soramıyordum. Bu kadar korkuyor olmaktan biraz da utanıyordum. Annemin saçlarında tek bir beyaz yoktu henüz. Bu sebepten olsun da istemiyordum. 
Zaman koştu o sırada. Hava karardı. Gitme vakti geldi. Vedalaşırken sarıldık. Sokakta arabanın arkasından bakakaldığım o anı, çocukluk korkularımın yanında saklıyorum hala. Oysa yetişkindim ama o hissin de hiçbir yetişkin mantığıyla açıklanabilmesi mümkün değildi. 

Giden mi zor kalan mı derler. Kalan olmak kolay değil. Arabanın ardından baktığım birkaç dakikadan sonra apartmana girdim. Ev en üst kattaydı. İstanbul'un o mahalleleri eskidir, yeni bina bulunmaz. Asansöre de rastlanmaz. Yedi katı döne döne çıktım. Kapıya vardığımda soluk soluğaydım. Nefeslenirken anahtarın dişlerinde parmaklarımı dolaştırdım. Kulağımı dayayıp kimsenin olmadığı evin sesini dinledim. Bir süre kapıya baktım. Bu kapıyı sevmeliyim, diye düşündüm. Her akşam gelip elimi üzerine koyunca bana şefkatle sarılmalı. Gözetleme deliğine gözümü dayayıp içeriye baktım. Kapının içine. Ya da belki o benim içime baktı. Kilitte dönen anahtar sesini revaçta bir şakının nakaratı gibi dilime taktım. Girdim içeriye. Balkon kapılarını kilitledim, pencereleri sıkı sıkı kapattım ve hiç susmayan martıların çığlıkları arasında uyur uyanık sabaha kadar yatakta döndüm.

Günler geçtikçe en son üçümüzün oturduğu odadaki sigara kokusu arttı. Pencereleri açıp havalandırdım. Portakallı oda kokusu aldım. Burnum alıştı, bazen duymazdan geldim. Bazı geceler dayanılmaz hale gelince kül tablasını alıp balkona çıkardım. O zaman bile o kül tablasındaki izmaritleri çöpe boşaltıp kendimi bu işkenceden kurtaramadım. Eve girdiğimde aldığım o kokuda  babamın nefesini duydum. Sıcak bir beraber olma hissinde teselli buldum tek başıma otururken. Bir gece gazetenin üzerine hepsini döktüm. Anneminkilerde ruj izi vardı. Onları sağa ayırdım. Kurşun askerler gibi dizildiler önümde. Öpülmüş olan şanslılar ve diğerleri. On bir adet izmarit. Rujlular kıl payı mağlup. Rujun pembeliği hala orada. Filtrelerine dokundum. Kokladım tek tek. Sigara kokusu hiç sevmem hala. Yirmi gün geçmişti ki gidip külü boşalttım. Yan balkonda acı kırmızı biberleri kurutan kadına öykündüm. Aldım izmaritleri bir misinaya dizdim. Bir rujlu bir rujsuz. Kapının arkasına astım. Yıllarca beraber yaşadık, taşınırken sanırım nakliyeciler ne olduğunu anlayamayıp attılar. Bulamadım.

Aradan uzun seneler geçti.
Kapının kilidini çevirirken aklımdan aynı melodi geçiyor. Kapının arkasında rakılara atılmış buzlardan, nar tanelerinden, bisiklet pedallarından, gözyaşlarından, defter kenarlarına çizilmiş anlamsız şekillerden, pazar kahvaltılarından, denizlerden, balık pullarından, karlı kışlardan, boyama kitaplarından, altı çizilmiş kitap cümlelerinden, dolma kalem mürekkeplerinden, çok gülünmüş akşamlardan, cepte saklanmış çakıl taşlarından, sarhoş olunmuş meyhanelerden, kurutulmuş çiçeklerden, deliksiz uyunmuş uykulardan, hıçkırıklardan, açılan hediye paketlerinden, ağlayınca göz kalemi silinmiş mendillerden, bir gün ansızın koltuğun altından çıkan çorap teklerinden, heyecanla anlatılan hikayelere verilen komik tepkilerden, kahve fincanlarından, kapı önünden geçen bozacı seslerinden, çalan kapı zillerinden, deniz manzaralarından, akşam yemeği fişlerinden, şarap kadehlerinden, el ele tutuşmalardan, durup gözünün içine bakmalardan, yastıkta kalan baş izlerinden, havlularda kalan parmak izlerinden, bir ağlatıp bir güldüren darmadağın hislerinden kalanları asmak için dev bir misina aldım. Sağlam çıktı, hala kopmadı.

Leylak.

Biliyor musunuz, bilinçli olarak kararsız olmak diye bir şey yoktu aslında. Sıradanlığa yergi vardı. Tedirgin etmeyen günlere ve meydan okumayan kişilere içten içe, yukarıdan, küstahça bir bakış. Bir şeyleri başka şeyler için riske etme yoluna girmedikçe, geçtiğimiz her kaldırım taşına ayağımızın ucuyla attığımız görünmez tekmeler vardı. Her baktığımız aynada, kendi gözlerimizin içine hiç de bakamadan, hep daha fazlasını isteme hakkını kendinde kuşkusuzca gören biri. Bir yandan da nedenlerinden listeler yapamasa da, daha fazlasını hak ettiğine dair devasa bir inanç. Mutlulukla, küçük bir çocuğa gece uykusundan ağlayarak uyanıp anlattığı korkunç bir rüyadaki canavarların gerçek olmadığını anlatan yetişkin ses tonuyla konuşmak vardı. Mutluluğun insanı hafifleten ve ayaklarının hem yere basmasına hem de bir uçan balon gibi yere belli bir mesafeden hafiflikle bakabilmesine olanak sağlayan bir yanı vardı. Bu his sabahları nerede uyanıldığını önemsizleştiriyor ve gün içinde yaşanacak her şeyi akşama ulaşmanın önündeki engeller haline getiriyordu. Mutluluğun da bir süre sonra görünmezleşmek gibi bir sorunu vardı. İnsan bir yerden sonra onu, ona ait bir parça sanmaya ve içinde doldurduğu boşlukları hafife almaya başlıyordu. Her sabah aynı insana sarılarak uyanıyorum ve neden o papatya yerine leylak gibi kokmuyor ki, diye kendini sorulara boğmak vardı. Leylak kokan birini aramaya çıkan adamın hikayesi bu.

Adam kim olduğunu bilmiyordu.
Doğuştan kör olmak gibi bir şeydi. Kafasında canlandırdığı şeylerle gerçekten var olanların doğruluğunu ancak ölünce gideceği bir cennette karşılaştırabileceğine inanıyordu. Hatta bu hayatta çok çektiği için ölünce bir süre cennette yaşayıp sonra şahin bakışlı biri olarak dünyaya geri döneceğine de. Bu adam da, bir sonraki hayatında elinde kafasındaki tüm soruların cevaplarının yazdığı yazar kasa fişine benzer dev bir ruloyla doğacağına neredeyse emindi. Ben rakı sever miyim diye soracaktı bir meyhane kapısından girerken mesela kendine, hemen fişi alıp R harfini bulacak ve rakı başlığının altında buzsuz ve az sulu sever, yanında da kızarmış ekmekle acılı meze yer, yazacaktı. Vapurda nerede oturacağına karar veremediğinde V harfini bulacaktı ve bu hayatınızda vapura binmeniz yasaktır, yazısını görünce koşarak geriye dönecek, vapur tam hareket edecekken karaya atlayacaktı. Neli olsun dondurmanız, diye soran dondurmacı kızın önce kalçalarının ne sıkı olduğuna bakıp, sonra D harfinde, çikolata ve fıstık, yazan yeri bulması yalnızca birkaç dakikasını alacaktı. Belki bazen her yere taşıdığı dev rulodan sıkılacaktı. Belki omuzları sürekli ağrıyacak, belinde erken teşhis edilen bir fıtık çıkacaktı ilerleyen zamanlarda ama dert etmeyecekti. Fıtık ameliyatı için F harfine açıp bakması yetecekti. Oysa şimdi, çoğu zaman çoğu şeyi bilemiyordu. Kafası karışıktı. Hem de hep. Bazı zamanlar hayali kağıt rulosunun olduğu yere bakıp hayıflanıyor, sırada bekleyen insanları daha fazla bekletmemek için limonlu ananaslı dondurmalar alıyor ve daha yarısını yiyemeden külahıyla beraber en yakın çöpe atıyordu. O gün heyecandan ayaklarını yerden kesen şeylerden bir zaman sonra basit olaylar gibi bahsediyordu. Kış başında çok severek aldığı çizgili bir kazağı kış sonuna doğru dolabın diplerinde bir yere tiksintiyle itiyor, seneye yine sevmek umuduyla kendinden saklıyordu. Yumurtasını bazen kayısı kıvamında yiyor bazen de göz göz olmadılar diye kahvaltılara küsüyordu. Deniz tatillerinde mi yoksa dağ evlerinde geçirdiği şömine başı tatillerde mi daha çok huzur buluyor bilmiyordu. Yanından geçen biri sarışın biri esmer iki kadından hangisini daha çekici bulduğuna karar veremeden adımları o semti terk etmiş oluyordu. Alışveriş yapamıyordu. Evde domates bitti dediğinde papatya kokan kadın, marketten kokteyl, tarla, pembe, şeker ne kadar domates varsa birer kilo alıp geliyordu. Hatta bazen birkaç kutu doğranmış domates ve salça da aldığı oluyordu.

 Kadınla nasıl tanışmışlardı diye merak ettiyseniz, kadın pek hatırlamıyordu. Adamın hangi içkiyi içeceğine karar veremediğinden bütün kokteyllerden birer tane sipariş ettiği bir geceydi. Daracık masanın üzerinde 26 tane irili ufaklı bardak dikiliyordu. Garsonlar olan biteni anlayamıyor ama seslerini de çıkarmıyorlardı. Adamın yanında iki tane yakın arkadaşı vardı. Adamın tuhaflıklarına alışkındılar, şaşırmıyorlardı. Kendi aralarında konunun para olduğu koyu bir sohbete daldıklarından adam kendini biraz dışlanmış hissediyordu. Sırtı pencereye dönüktü ve dışarısı buz gibiydi. Hava kar topluyordu. Gecenin sonunda dışarıya çıktıklarında sokakları bembeyaz bulacaklardı. Adam yirmi altı bardağın yedi tanesini bitirmiş olduğundan soğuğu pek hissetmiyor olacaktı. 
Kadın masalarının yanından ilk geçişinde tuvaletten dönüyordu. Masanın üzerinde duran bardaklara takılmıştı gözü. İçinden gülmüştü. İçinden pek çok şeye gülerdi. İkinci geçişinde telefondaki sesin ne dediğini anlamak için koridora çıkıyordu. Geri dönerken masaya yine baktı, bu kez kaç bardak olduğunu saydı. Üçüncü seferi sigara içmek için balkona çıkışının dönüşüydü. Adamla göz göze geldiler. Kadın gözlerini kaçırmadı. Adam öyle uzun uzun bakmadı. Aradan zaman geçti. Dördüncü geçişinde kadın kör kütük sarhoştu. Dışarıda kar başlamıştı. Koluna girdiği arkadaşı tuvalete doğru çekiştirirken kadın kafasını kaldırdı ve düşen karları gördü. Yılın ilk karıydı. Ve nedense buna çok sevindi. İçinden değil dışından, kahkahalarla güldü bu kez. Ve bir an başı fena halde döndüğünden artık üzerinde on iki bardağın kaldığı  masaya çarptı. Masa gürültüyle devrildi. Cam kırıkları her yere sıçradı ama kimseyi kesmedi. Adam sanki masayı deviren kadın değilmiş de kadıncağız bir saldırıya maruz kalmış gibi kadını arkadaşının kolundan şefkatle çıkardı. Çantasını aldı. Kadını tek hareketle kavrayıp, donmaya yüz tutmuş yollarda bulduğu ilk taksiye bindirdi. Kendi de yanına oturdu ve şoföre kendi evini tarif etti. Bir an bile tereddüde kapılmadı. Hiç tanımadığı bu kadına kendi pijamalarından giydirdi. Üzerini sıkıca örttü ve yanına yatıp uyudu. 
Kadın ertesi sabah baş ağrısıyla uyandığında her yer bembeyazdı. Önce şaşırdı. Yatağın yanındaki rafa sıralanmış kutuları saydı yattığı yerden. Odaya vuran beyaz ışık gözünü aldı. Adama baktı sessizce. O sırada midesi bulandı. Gidip kustu. Banyodan çıktığında adamı onu kapıda beklerken buldu. İyi misin, dedi adam. Kafasını salladı yalnızca. Adam uzanıp elini tuttu. Bir bardak suyun yarısıyla bir ağrı kesici içti kadın. Bu defa sarıldılar yatakta. Yine uyudular. 
Uyandıktan sonraki iki gün boyunca aynı pijamalarla o evin içinde, üç buçuk şişe şarap içtiler, yarım kiloya yakın peynirle on iki dilim kızarmış ekmek yediler. Dört litre çayın yanında bir paket çikolatalı bisküviyi ve buzlukta buldukları bir zaman yapılıp unutulmuş yarım kalıp mozaik pastayı yalayıp yuttular. Kestane pişirdi bir akşam adam. Yaklaşık dokuz kilo portakalın suyunu sıkıp içtiler. Nar soydular masanın başında otururken. Bir filmin tamamını izlediler, bir filmi yarıda bıraktılar. Çocukluklarını anlattılar sarhoş olmaya yaklaştıkları bir anda. İki yüz on bir kez öpüştüler. Günler sonra evden dışarıya adım attıklarında tamamlanmış bir bütün gibi hissetmiyorlardı, hayır, köklerini derinine saldıkça bir bütüne kolayca tamamlanabilecekleri bir toprak bulmuş gibi rahatlamış hissediyorlardı. O kış hiç üşümediler.

İlkbahar o sene ayaklarını sürüyerek geldi. Yaz ise henüz hiç gelmeyecek gibiydi. Mayolar, ılık deniz suyu ve sahilde içilecek rakılar bir çekmecede kendi aralarında muhabbet ederek bekliyorlardı. Adam bu mevsimlerin hiçbirinde kim olduğunu biliyor değildi. Bunlar yaşanırken de bilmiyordu. Bazı anlar içinde dev bir huzursuzluğun büyüdüğünü hissediyordu. Beraber uyandıkları bazı sabahlar nefes nefese buluyordu kendini. O kadar. Saçlarını kokluyordu kadının ve kendiliğinden belirivermiş  bu müthiş tercihi için kendiyle gurur  duyuyordu. Kadının saçlarına yüzünü gömüyor ve aklındaki her şey silinerek uyuyordu. O gece yine öyle uyumuştu. Sabah alarm sesini duyduğunda beş dakika daha uyumakla hemen kalkmak arasında kararsız kaldı. Düşünerek geçirdiği iki dakikanın ardından kalktı. Yatakta boşalan tarafa kadın kolunu uzattı. Kafasını kendi yastığından kaldırıp adamın yastığına koydu. Adam yüzmeye mi gitse koşsa mı diye düşündü. Kahvaltı etmeye karar verdi. Çayın suyunu koydu. Zeytinlerin üzerinde yağ gezdirdi. Kekik serpti bol bol. Birden aklına bir şey gelmiş gibi yatak odasına gitti. Yatağın başında dikildi, baktı. Uzun  uzun baktı. Leylak kokusu yine burnuna doldu. Saçlarını okşarmış gibi yaparken kadının her saç teline ayrı ayrı baktı. Bakmak hiç bu kadar kırıcı bir eylem olmamıştır tarihinde. Şiddetinden kadının saç uçları kırıldı.

Biliyor musunuz, bilinçli olarak kararsız olmak diye bir şey yoktu aslında. Sıradanlığa yergi vardı. Tedirgin etmeyen günlere ve meydan okumayan kişilere içten içe, yukarıdan, küstahça bir bakış. O bakış o an hayali ruloyu devirdi. Rulo, şehrin bütün yokuşlarından aşağıya yuvarlandı. Parkların içinden, ağaçların etrafından dolanarak, yürüyüş yollarının kenarlarındaki taşlarda uçları yıpranarak, kurumuş yaprakları hışırdatarak, insanların üzerinden, altından, yanından sarılarak, bisikletlerin kornalarına, vapurların düdüklerine, yangın alarmlarının sirenlerine basarak, vitrin önlerinden geçerken gözü takılarak, kararsız kaldığı yerlerde yazı tura atarak, koşarak, kaçarak, saklanarak, atlayarak, kaldırım çatlaklarından sızarak, denize doğru aktı gitti. Şehrin insanları önlerine serilen rulonun üzerine eğilip dikkatlice baktılar. Tek gördükleri yeni yıkanmış çarşaflar gibi bir bembeyazlıktı. 
Ve leylak. Hayır, bu gezegende leylak diye bir çiçek asla var olmamıştı.

Sonra.

Anlaşalım sevgilim, benden sonra kimseyi sevmeyeceksin.

Çok seyahat edebilirsin ama gittiğin yeni coğrafyalarda tek bir saç telini bile yabancı bir yastıkta bırakmayacaksın.
Uçakta hep cam kenarında oturacaksın ki bulutları iyice görebil. Ama bir tek bulutu bile başkasının yüzüne benzetmeyeceksin.
Tren yolculuklarıyla şehirlerden şehirlere geçerken yemek vagonunda asla bir yabancıya kahve ısmarlamayacaksın. Kahve tehlikelidir. Kokusuna kolayca aşk karışır.
Otobüs yolculukları haddinden fazla uzun sürer, çok da tercih etmeyeceksin. Muavinle hemen arkadaş olacaksın. Mola yerlerinde şehirler arası yolların kenarlarındaki sarı kahve tonlarındaki manzaralara bakıp, saçlarımdan bastığım topraklara, yalnızca beni hatırlayacaksın.
Direksiyonunda olduğun uzun yolculuklarda, ben orada olmasam da kafanı hiç sağa çevirmeden, çünkü dönüp bakmana gerek yok, içinden bana yepyeni hikayeler anlatacaksın. Geriye kalan tüm zamanlar bu hikayeleri bana anlatmak için biriktirmekle geçecek. Yaşamak birine anlatırsan gerçek bir şey ve sen bunu zaten biliyorsun. Ve sen zaten benden vazgeçtiğin zamanlarda bile benimle konuşmaktan vazgeçmiyorsun.
Üzgünüm ama artık feribota binmeyeceksin. Hiçbir martıya simit atmayacak, cam kenarında çay içmeyecek ve geride kalan dalgalı deniz manzaralarının fotoğraflarını çekmeyeceksin.

Çok içki içebilir, sarhoş olabilir, sokaklarda şarkı söyleyebilir ya da loş bir köşede uzaklara dalıp gidebilirsin ama çakırkeyif olduğun zamanlar kederle kadeh tokuşturmayacaksın.
Kurulan her içki sofrasında kendine has kokusu olan ılık bir an vardır; biraz doymuşsundur, alkol kanına karışmış ve geçmiş olanca yüküyle içine hücum etmiştir. Hüsranla biten beraberlikler kendi yüklerinden kurtulup, katlanılabilir hatıralara dönüşmüşlerdir. Hayatın tüm yaşanmışlığını kabullenmiş ve incecik bir kalenderlikle, ne yaşandıysa iyi ki yaşandı, demişsindir. O an kadehini kaldırıp, balık eti Osmanlı cariyelerine benzeyen bu dünyanın göbeğine parmağının ucuyla baş harfimi yazıp, hemen ardından da tüm sakinliğinle üzerine bir çizik atacak olursun. Yapmayacaksın. 
O kadehi elinde uzun uzun tutup, ne düşündüğünü bilmeden beni düşünecek sonra da kadehte kalanı bir dikişte içip bitireceksin. Beni, hemen yanındaki sandalyede oturmadığım o meyhanelerde ansızın öldürmeyeceksin. Masanın üzerinde ağır yaralı yatıyor olacağım ve sen kavun kokan ellerinle saçımı okşayacaksın.

Çok güzel gömlekler giyebilirsin. Her desenden ve renkten gömleklerini dolabında  yan yana dizip, baktığında yeni yazılmış bir kısa hikayeye benzetebilirsin. Bir terziye gidip tüm hatlarının sayılardan kaçlara denk geldiğini öğrenerek, dünyada bir eşi daha olmayan gömlekler diktirebilirsin. Prova esnasında aynaya baktığında göbeğini biraz içeri çekebilir, kendini bir parça beğenip, o gün oradan gülümseyerek çıkabilirsin. Gömlek ceplerine bazen kurumuş çiçek dalları bazen desenli mendiller doldurabilirsin. Ağlayan birini gördüğünde hemen çıkarıp mendilini uzatabilirsin. Her gözyaşı incelikle silinmeyi hak eder en nihayetinde. Yalnız, giydiğin gömleğin tüm düğmelerini aynı anda iliklemeyeceksin. Hayatın, içine hiçbir yerinden dolamayacağı açıklıksız bir giysiye müsaade edemem. Sokakta durmuş çöpleri karıştıran kedileri izlerken, bir masada anlattığın anılarla nasıl olup da kimsenin ilgilenmediğine hayret ederken, ansızın biri gelip şu ana kadar tanışmamış olmanızı kaderin bir oyunu sayıp sana gülümserken, en azından yakandaki bir düğme açık olsun ki günler içine dolsun. Evden çıkarken kaç düğmen açıksa eve o kadar sayıda açık düğmeyle döneceksin. Yahudiler çok acı kayıplarının ardından o kişinin cenazelerine bir düğmelerini bırakırlarmış. Sen düğmelerini benim bulamayacağım yerlerde bırakmayacaksın.

En güzel gün batımlarını hüzünlüyken görür insan. Birer adım geriye çekile çekile dünyanın etrafında dönse de bitmeyen bir gün batımıyla ölmüş olsa ister bazen. Sen de batan güneşe karşı gözlerini bile kısmadan saatlerce oturabilir, o an yanındaki birinin elini tutabilir, çok da istiyorsan uzanıp boynundan öpebilirsin. Ama sen yine de çok da isteme. Bunlar olurken neden yine de bir parça hüzünlü olduğunu anlamayacaksın. İçine biraz dolan ama sonra dolduğundan daha çoğunu yanına alıp hızla uzaklaşan hissin ne olduğunu kavrayamayacaksın. Bu midemin altındaki boşluktan içime esen rüzgarlar beni hasta eder mi diye tasalanacaksın. O kadar. 
Ama asla bir gün doğumunun karşısında beni aramadan oturmayacaksın. Sesimin karışmadığı yeni sabahlar gözünün önünde doğmayacak. Fırında ekşi mayalı köy ekmeği gibi kızaran güneşten bir parçayı bensiz koparıp yemeyeceksin. Biri sana buranın gün doğumu çok güzel oluyor, nasıl olsa beraber sabahladık sokaklarda, dediğinde, az sonra benim uykudan uyandırılmış sesimi duyacağını bileceksin. İçine henüz olmamış ada üzümlerinin tadına benzer bir burukluk düşecek. Şekeri sana az gelecek. Belki çok yoruldum gidip yatalım, diyeceksin. Belki de demeyeceksin. Ama hep birinden birini tercih edeceksin.

Kimsenin elini avucunun içinde çok küçük ve yaralı bir kuşu tutar gibi tutmayacaksın. Parmak uçlarını avucundaki çizgilerin üzerinde gezdirip içinden kader çizgisi hangisiydi diye düşünmeyeceksin. Çok merak etsen bile kimseye parmaklarındaki ve bileklerindeki küçük yara izlerinin nasıl olduğunu sormayacaksın. Ayak parmaklarının şekliyle ya da bileklerinin inceliğiyle ilgili yorumlar yapmayacaksın. Asla ama asla, ne kadar şehvetli bir an olursa olsun, uzanıp ayak bileğinden öpmeyeceksin. 

Dünyanın tüm denizlerinde dilediğince yüzeceksin. Bazen derin buruşana kadar suyun içinde kalıp, bana yazdığın mektuplara elinle yakaladığın balıkların pullarından yapıştıracaksın. Bazen deniz kestaneleri toplayacaksın. Bir kış gecesi ilk defa gittiğimiz bir dağ evinde, odanın ortasına kurulmuş demir döküm sobada pişirmek üzere ceplerine dolduracaksın. O kestanelerin o şekilde yenmediğini ikimiz de biliyor ama buna çok komik bir şakaymış gibi gülmeye devam ediyor olacağız. Yosunlara basacaksın. Ayağına ucu sivri taşlar batacak. Sabahın erkeninde kimseler yokken dünyada bir başınaymışcasına huzurla dalıp gideceksin. Dipten kum çıkaracaksın. Ama asla uzaklarda bir adaya kadar yüzüp hayatının sonuna dek orada yaşamaya karar vermeyeceksin. Adaların ruhu vardır. İnsanı çiğner ve yutar. Eğer bir gün yutulmaya karar verirsen beni de çağıracaksın.

Bensiz Meksika'ya gitmeyeceksin. Zaten hiç gitmemiş ve büyük ihtimalle hiç gitmeyecek olabilirsin. Konumuz bu değil. Bir gün tüm hayatını değiştirmeye karar verip hava alanına koşsan ve ilk kalkan uçağa bir bilet istiyorum desen, bankodaki kadın sana tuhaf tuhaf bakıp Meksika' ya dese bile, duracaksın. O topraklarda ikimize, ikimizin geçirdiği ve geçirmesi gerekirken geçiremeyeceği zamanlara ait kokular, renkler, tatlar ve hiçbir duyumuzla açıklayamayacağız hisler var. Bir öğleden sonrayı dünyanın son günüymüşcesine rehavet içinde, sarının her tonunun üzerimizden sekip havaya karıştığını izleyerek geçirmediğimiz o seyahate çıkamayacaksın. Ateşe dokunmaya yakın acılıkta biberleri yiyemeyecek, içindeki solucanın gerçek olmadığına inanmak için üst üste sorduğun sorulara aldığın cevaba rağmen hayatında içtiğin en güzel şey olacak o tekilaları içemeyecek, baharat kokusunun tüm göğü kapladığı yemekleri tadamayacaksın. Kaktüslere dokunmak istiyorum çünkü sen yanımdayken. Devasa şapkamla bir kapı önünde oturup gelen geçeni izlerken elini tutmak, yattığım öğle uykularından sırtına bakarak uyanmak istiyorum. Çok sarhoş olup bir kumsalda sızmak, gün doğarken üzerime vuran aydınlıkla gözlerimi araladığımda kumların dolduğu saçlarım yüzüne değsin istiyorum. Olmuyor mu, pekala, o zaman sen de Meksika'ya gitmeyeceksin.

Sende kalan diş fırçamı atmayacaksın. Bırakacaksın sana her sabah günaydın desin. Her gece uykuya uğurlasın. Görmek istemiyorum ki demeyeceksin. Yok ederek kaybolmuyor insanlar hayattan ve sen zaten bunu da biliyorsun. Yok ettiğimizle de yaşayabiliriz ve sen de yaşayacaksın.

Hiç kimseye sarı bir kazak hediye etmeyeceksin. Kimse senin verdiğin kalemlerin ucundan günlük planlar akıtmayacak sayfalara. Kelimelere karışmayacaksın. Kağıtların hamuruna da. 

Küçük çocukların sabah sıcaklıkları vardır. Neşe kokan pijamalarıyla sabah gelip sarıldıklarında insanı ısıtırlar. Bedenleri uykuda dünyaya ait tüm çirkinlikten arınmış ve çok daha ulvi bir hissin merhametiyle ısınmıştır. İşte sen hiçbir yetişkine o sıcaklıkta huzur bulur gibi sarılmayacaksın. Kimsenin sinesine kafanı dayayıp gözlerini kapattığında zaman ve yerin yok olduğu o pürüzsüz hiçlikte kaybolmayacaksın. Bazı tenlere dokundukça insanın elleri genişler, parmak uçları sarp dağların hemen arkasında uzanan geniş ovalara dönüşürcesine büyür. Tüm hayatını topraktan kazanmış insanlar ellerini hiçbir şeye sakınarak uzatmazlar. Düşünmeden tutar koparırlar yabani otları. Ellerini boyayan taze cevizleri oturur tek tek kırarlar. Sen öyle olmayacaksın. Birinin sere serpe bedeni önünde uzanırken, durun, diye sesleneceksin dört nala koşan atlılara. Durduracaksın. Atları bağlayın, geceyi burada geçireceğiz deyip, bir gözünü hiç kapatmadan tavşan uykusuna yatacaksın karanlık ağaçların altında. Uyuyan gözün bir rüya görecek. O rüyadan hemen sonra gün ağaracak. Gün doğumunda beni arayacaksın. Bambaşka kestirme yollar bulacaksın. Oysa kestirme yollar da bir yere varmayacak.

Çok mu zor. Evet, kolay olmayacak.
İçindeki karanlıkla düşman olmayacaksın. O karanlığın içinde benim saç kırıklarım, sabaha karşı görülmüş kabuslarım, karın ağrılarım, iştahsızlıklarım, çatlamış dudaklarım, ağlarken akmış maskaralarım, dibi tutmuş tarhana çorbalarım, bir türlü kurtulamadığım imla hatalarım, ne kadar uğraşsam düzelmeyen yanlış anlaşılmalarım, tozlu kitap raflarım, paramparça edilmiş külotlu çoraplarım, kimse anlamasın diye duşta sessizce ağlamalarım, vicdan azaplarım, kendimi ince ince kestiğim ucu kör bıçaklarım, bulunma umuduyla kaybolmuşluklarım, bir zaman üzerinde ağladım diye çıkıp gitmeye kalkan omuzların var. İğne ucu kadar delikler açıp havalandırabilirsin ama gün ışığını oralara musallat etmeyeceksin. 

Küsmeyeceksin. Bana ya da hayata ya da yanından geçerken üzerine çamur sıçratan arabaya, evdeki son ekmek dilimini yakan kızartma makinasına, her fotoğrafta bir kanadı daha yukarıda çıkan papyona, son anda kaçırdığın uçağa, çok yağıp yolları tıkadığı için bembeyaz karlara, kahveni olması gerekenden hep daha acı getiren garsona, ne kadar uğraşsan alamadığın ihalelere, yeni yıkanmış arabanın hep aynı yerlerini pisleten martılara, yakası yıprandı diye en sevdiğin kazağa, erken uyanman gereken karanlık kış sabahlarına, yetişemediğin toplantılara, vizyondayken izleyemediğin filmlere, vakit bulup gidemediğin konserlere, hep bir sonraya ertelenen yaz tatillerine, erken ölen sevdiklerine, hep geç kalanlara ve aslında hiç var olmayanlara bile küsmeyeceksin. Yaşanamadıkça içten içe seni zehirleyen günlerle ağırlaşmayacaksın. Biraz kurumuş ama rengini kaybetmemiş bir çınar yaprağı gibi gelen ve giden her şeyi kabullenerek rüzgarla sürükleneceksin. İçinden geçeceksin üzerine doğru gelen her şeyin. Korkmayacaksın. Çünkü bunların hepsinin gerisinde bir yerde ben küsüyor, sabahtan geceye paramparça oluyor sonra da geceden sabaha tüm parçaları olması gereken yerlere en baştan yerleştiriyor, olan ve olabilecek her şeyden çok sopa yemiş bir sokak köpeği gibi korkuyor, kayboluyor, kaybolduklarımın içinde tanıdık hiçbir iz bulamayana kadar yürüyor olacağım. Senin yerine de. 

Yine de anlaşalım sevgilim, benden sonra kimseyi sevmeyeceksin.