Başkalarının konuşmalarını dinlemek çok ayıp, diyor bana. Kafamı önüme eğiyorum ama kulak öyle açma kapama düğmesi olan bir organ değil. Duymaya devam ediyor. Üstelik onları bırakıp seni dinlemek isteyecekleri kadar heyecanlı bir hikaye de anlatmıyorsun bana, diyorum içimden. Yan masada otursam keşke biraz da. Ama çocuğum ve sen annemsin. Seni dinliyorum. Sen ne anlatsan en doğrusu budur, diye düşünüyorum. Yine de kusura bakma, kıvırcık saçlı kızın terk ettiği adamı ve ne kadar pişman olduğunu, adamı belki de öğleden sonra arayacağını, adamın da nasıl ayrılmaya hazırmış ondan, bir kez bile ayrılmayalım deyip ayaklarına kapanmadığını falan, bütün hikayeyi baştan sona dinlemek istiyorum. Yan masayı dinleme hastalığımın teşhisini de tam o gün, o çay bahçesinde, ılık sütümün kalanını bir dikişte bitirirken koyuyorum. Çocuksak o kadar da değiliz, ne olduğumuzu bal gibi biliyoruz.
Pencerenin önünde dikilmiş dışarıya bakıyorum. Seneler sonra bir bahar sabahı. Bu havayı yiyebilsem, tadı, yeni ılımış bir fırın sütlaç gibi olurdu, diye düşüyorum. Ağzımı açıp kapatıyorum suyun dışına atılmış bir balık gibi. Birden kendimi ciddiyete davet ediyorum. Sağ kulağım, klima sistemi, havalandırma menfezi, slot gibi bazı kelimeleri daha havada uçarlarken bir tokat darbesiyle yere seriyor. Çoğunun bana ulaşması böyle engelleniyor. Geriye kalan kelimeler ise sütlacın üzerindeki tarçın taneleri gibi savruluyorlar. Havada bir süre asılı kalıp, döne döne üzerime yağıyorlar. Ellerimi başımın üzerinde sallayıp savuşturuyorum hepsini. Karşımda çam ağaçları var. Ağaçların önünde, belediyenin iki gün önce beyaza boyadığı, yüksekliği omuzlarıma gelen bir duvar. Duvarın üzerinde, bakışlarını uzaklarda bir yere sabitlemiş yürüyen, sarı kuyruklu dünya çirkini bir kedi. Besili. İyi muhitlerin hayatlarında hiç kuru ekmek yememiş hayvanlarından. Oysa ben bile yedim. Dümdüz duvarın sonundaki çöp tenekelerine doğru yürüyor. Yufka yürekli bir yaşlı olduğunu tahmin ettiğim birinin bıraktığı yemek artığına doğru gidiyor. - Kıymalı makarna. Ben de başkasının yemediği makarna artığını yemedim hiç. Bir noktada kediden daha iyi bir hayat yaşadığıma dair bir kanıt bulmanın sevinciyle, izlemeye devam ediyorum. Sarı kuyruk, menüden memnun değil, yanından yürüyüp geçiyor bir iki defa kokladıktan sonra. O sırada iki adam zar zor taşıdıkları üç adet eski traktör lastiğini getirip çöpün yanına bırakıyorlar. Koltuk altlarında ter izleri var. Ağızları kurumuş. Yorulmuşlar. Belli ki tekerlekleri uzun yollardan buralara taşımışlar. Şehrin apartmanlarla çevrili, en kalabalık semtlerinden birinde yaşamasak ve en yakın traktörü görme olasılığımız en az iki yüz kilometre uzakta olmasa, belki şaşırmazdım. Şaşırıyorum. Lastikler birbirlerinden güç alarak zorlukla ayakta durur gibiler. İkisi, daha sağlam duran üçüncüye yaslanmışlar. Nereye geldiklerini bilemez halde etraflarına bakıyorlar. Hayretle karışık bir korku gözlerinden okunuyor. Oysa sarı kuyruk hiç şaşırmıyor. İki hamlede sıçrayıp gölgede kalan lastiğin üzerine bir güzel kuruluyor. Güneş de ağaç dallarının arasından süzülüp tam o an onların üzerine vuruyor. Sahne sırasının çirkin bir kediye ve ürkek traktör lastiklerine geldiği bu anda camın önünden çekilip kendime bir kahve yapıyorum. Traktörüm orada otlayadursun.
Günler hiç geçmiyor gibi. Yine camın önündeyim. Manzara aynı, hava biraz değişik. Bugün içsem, haddinden fazla soğuk su gibi bademciklerimi iki saate şişirir, beni ıhlamurlara, ballı ada çaylarına mahkum eder diye korkuyorum. Seslerin çaresine her zamanki gibi kulağım bakıyor. Saçlarımı tepeden at kuyruğu yaptım ki kulak kepçem tenis raketi gibi ona doğru yaklaşan gereksiz sözcükleri karşılayıp, tek hamlede karşı tarafa göndersin. Yine de vaevienler, otomasyon sistemleri, güvenlik düğmesi gibi laflar duyuyorum. Yarın belki de şapkayla gelmeliyim işe. Kesin çözüm. Derken, sarı kuyruk yürüyerek geçiyor önümden. Topuklu ayakkabılarımla kordonda salınsam belki bu kadar kadın olurum, daha fazla değil. Hiç acelesi yok. Kuyruğu sağdan sola sallanırken bana bir şey demek istiyor gibi geliyor. İkimizin bakışları aynı anda çöpe varıyor. Bir bakıyoruz, iki tane oymalı kakmalı tekli koltuk, çöpün yanında dikiliyorlar. Dikiliyorlar çünkü krem rengi kadife kumaşları, gül ağacından ayakları ve sırtlarındaki tavus kuşu desenleriyle o kadar başka bir dünyaya aitler ki; etraflarına ne kadar baksalar oturacak bir yer beğenemiyorlar. Asaletleri bana da sirayet ediyor. Ağırlığımı bir bacağımdan diğerine verirken sırtımı dikleştiriyorum. Kedinin umurunda değil. Çamurlu ayaklarıyla bir hamlede sıçrayıp, minderin bağrına kuruluyor. Pis pis sırıtıyor. Bu koltuklar dün kimin salonundaydı? Birden kimin aklına, ne geldi de bu ikisini atıverdiler kapının önüne diye düşünmeden edemiyorum. Lise öğrencileri geçiyor çöpün önünden. Öğle arası olmuş. Kalabalıklar, yürüyorlar. Biri bile yolun ortasında duran koltuklara kafasını çevirip bakmıyor. Ha, normal yani bu, deyip masama geri dönüyorum. Dünya galiba bir tek bana bu kadar acayip geliyor.
Çöpü, diyorum Nimet Abla, verin ben atarım. İkimiz de bir süre kendimize doğru çekiştiriyoruz siyah poşeti. Sonunda galip geliyorum ya da onun zaten canına minnet, kazanmışım gibi hissetmeme izin veriyor. Alıyorum. E, peki Ferhan hanım, sağ ol diyor. Çıkıyorum. Sarı kuyruk, biliyorum, yine birilerinin terk edilmiş eşyalarının peşinde. Henüz ortalarda yok, birazdan meydana çıkacak. Duvarın önünde dikiliyorum. Etrafa bakıyorum ve çöp gerçekten çöp kokuyor. Nedense bugün üşüyorum. Gerçekten neyi bekliyorum, diye düşünüyorum. Kediyi bekliyorum. Herhalde artık gerçekten deliriyorum. Bu sırada çöp kamyonu dönüyor köşeyi. Tüm azametiyle üzerime geliyor. Yanaşıyor sessizce. Kamyonun arkasından sarkan iki adam bana bakıyor. At abla içine, diyorlar. Atıyorum. Çöpte tek bir ilginç eşya görmüyorum. Ne tuhaf diyorum. Daha dün tam benim dikildiğim bu yerde oymalı koltuklar dikiliyordu. Gök gürlüyor birden. Apartmanın boyası kirlenmiş cephesinin arkasında gümüş bir şimşek parlıyor. Çöpün yan tarafındaki apartmanın metal rüzgarlığına yağmur damlalarının vurduğunu duyuyorum. Saçağın altında sarı bir kuyruk dikkatimi çekmeye çalışır gibi iki yana sallanıyor. Göz göze geliyoruz. O an, bugün çöpteki tuhaf eşyanın ben olabileceğim aklıma geliyor. Gülümsüyorum.
-Başkalarının konuşmalarını dinlemek çok ayıp, diyor bana.
Asıl kedilerin konuşması çok saçma, diyorum. Çenesindeki çamuru yalamaya çalışıyor bir yandan.
Hem ben, kimseyi dinlemiyorum. Koşarak saçağın altına giriyorum. O uzun zamandır kullanılmadığı çok belli bir masanın paslı tarafına yaslanmış. Çok yalnızım çünkü. Tanrının unuttuğu bir çölde develerimle yaşıyor gibiyim. Issız buralar. Bazen susuzluktan kavruluyorum bazen soğuktan donuyorum. Duyulacak tek bir ses yok.
-Saçmalama diyor. Başkalarının çöplerini bile dinliyorsun. Rahat bırak bizi. Üstelik öğle aralarında çöpün yanında oturman da çok acayip.
Derken, kulağım o çirkin sarı kuyruğunu tuttuğu gibi, kediyi yerden yere vuruyor. Yağmur sesinden başka bir ses duyulmuyor. Pişman değilim. Vicdan azabı çekmiyorum. Suratında donup kalan o tuhaf gülümseme hala benimle dalga geçer gibi. Gideyim artık, diyorum. Çöpün yanından koşarak geçerken şaşkınlıktan ayağım tökezliyor. Dev bir mızıka çöpün kenarında parlıyor. Sıraya dizilmiş bir kedi orkestrası cenaze marşını çalıyor. Sarı Kuyruk hala yerde. Kuyruk kıpırtısız. Kuyruk sözlerinin bedelini ödüyor. Terk edilen şeylerin kalbini kıran kediler ve kendi hayatı olmayan şeyler ölüyor. Bazıları güpegündüz bazıları içinden.
Ve ben, işte o günün akşamı, Sarı Kuyruktan yalnızca birkaç saat sonra karşıdan karşıya geçerken, beceriksizce ve hiç beklemediğim bir zamanda bir dolmuşun altında kalıyorum. Ölüyorum. Benden geriye tek bir anı kalmıyor. Dünyada yaşadığımı belgeleyen tek şey bir vatandaşlık numarası. Tesadüf eseri ya da hayatın cilvesi diyelim. Öldüğümün ertesi günü, Bahadır ona yazdığım son mektubu posta kutusunda buluyor. Ayrılalı çok oldu, ortak arkadaşımız yok. Öldüğümden haberi olmuyor. İşe giderken pastahaneden sıcak bir simit alıp yiyor. Öğlen kafasını çevirip televizyondaki haberlere baksa adımı görürdü, görmüyor. Akşam eve geç saatte yorgun geliyor. Hemen yatıp huzurla uyuyor. İçine tek bir kötü his bile doğmuyor. Cenazeme gelmiyor. Mektubun son satırları, ona, gittiğinden beri zaten ölüyüm, diyor. Neredeyse komik. O gün değildim, oysa işte şimdi, tam olarak ölüyüm. Yazarken belki insan bilmediği gizemli ve sisli bir gelecekten ip uçları seziyor ama kendini gerçekliklerine inandıramıyor. Öğrendiğinden beri Bahadır bazı geceler beni düşünüp bodrum katındaki odasında sessizce ağlıyor. Bazı sabahlar uyandığında beni fikirlerine mıhlanmış gibi kafasında buluyor. Aklından çıktığım saatlerde, yapması gereken çok önemli bir şeyi unutmuş gibi huzursuz oluyor. Birden aklına öldüğüm geliyor. Midesinde derin ve keskin bir acı hissediyor. En zoru pişmanlık, diyor o kızla barda oturup başka şeylerden bahseder gibi benden bahsettiğinde. Biliyorum ki o da beraber olsak, evlensek o ilk kez birbirimizi görüp aşık olduğumuz gün ve şimdi iki çocuğumuz olsa, ben yine de ölür müydüm diye düşünüyor. Beni hızla üzerime gelen dolmuştan son anda kurtardığı düşler gördüğü oluyor. İkimizin de Balıkesir'in aynı sokağında büyüdüğümüzü öğrendiğimiz o gece kurduğum hayali, sen bana fazlasın, dediği gün ucu keskin bir baltayla lime lime etmese, neler olurdu merak ediyor. Yaşanmamış mutluluk ihtimalleri demirden bilyeler gibi ceplerine dolup, belini, sırtını, boynunu ağrıtıyor. Duruşu bu yüzden gün geçtikçe tuhaflaşıyor. Çok üzülüyor. İpini bana bağladığı bazı anılar sonsuza kadar kaybolduğu için mi yoksa ölüm başlı başına çok hüzünlü bir şey olduğu için mi, bilmiyorum. Bazı anlar kafasının içini dinlerken, çok genç ölen benim yerime kendisi ölmediği için her şeyi unutup, anlık bir yaşama sevinciyle dolduğunu bile görüyorum. Kızmıyorum. Aksine içimi derin bir şefkat hissi kaplıyor. Uzanıp sıkıca sarılmak, sakalını okşamak ve başkalarıyla ettiği her sohbette söze karışıp onu teselli edecek bir cümle kurmak istiyorum.
Evet, artık ölü olduğumuz için her konuşmayı dinleme hakkımız var. Kediler ve ben özellikle yağmur yağan günlerde dünyaya kafamızı iyice uzatıp, konuştuklarınızı dinliyoruz. Ölü bile olsam bazen bu durumdan biraz utanıyorum. Ama çok değil.
Sarı kuyruk da burada. Yakınımdan geçtiği günler oluyor. Ama çok değil.
