Anlattıklarım

Belki sana anlattıklarım anlatamadıklarımın gölgeleridir. İçimden bir yumurtadan çıkar gibi kabuğunu kırıp çıkan bu sözcükler, anlamlarını kaybetmiş birer berduştur sokaklarda. Yitirmekten korktukları tüm servetlerini bu kez kesin tutacak deyip yine yanlış atlara basmışlardır. Toprak, tarla, bahçe, büyükbaş, kordonda yalı dairesi, garajdaki araba, hisse senedi tahvili, hanımın altın bilezikleri, çocuğun kreş parası. Ne varsa bir günde toza çevirip havaya üflemişlerdir. İş bilen tarafı yitmiştir vücudun. Geriye bir sözcükler, bir de her işin acemisi ellerim kalmıştır. Sarılsam sarılamam, kemiklerim ufalanır. Bağırsam bağıramam, sesim karıncalanır. Kaçsam, olmaz. Düşsem, dizlerim yaralanır. Arsızca dokunsam saçlarına, parmaklarım dağlanır. Yığılıp kalırım avuçlarındaki çizgilere.

Bir geminin limana yanaştığı andır söylediklerim. Gözlerim seni arar. Kalabalıkta ter kokusu sabahın tazeliğini ortasından ikiye yarar. Biri unun içine bir parça tereyağını katar, avucunun dışıyla yoğurur. Bu bekleyişte denizdeki dalgalar her saniye benden bir tane daha doğurur. Düşünsene, tüm kara sularımızda kafasını kaldırmış, senin yüzünü bulmaya çalışan bir tane daha ben. Yanağının sağ tarafında güneşte hafifçe parlayan o küçük kara ben. Bekleyiş kavuşmanın en hassas tenlisinden. Tırnağının ucuyla dokunsan kırılır bin bir yerinden. Ağzın sulanarak bakarsın fırından yeni çıkan simitlere.

Söylediklerim, sabahlara kadar soğuk yatakta döndüklerimdir. Çarşafın kırıştığı yerler paramparça yerlere saçılır yatakta her döndüğümde. Gece uykusu  nadir bir kuş cinsi buralarda, bilmezsin. Kelaynaklar, sakalar, floryalar, ak kuruklu kartallar. Kim ki sapanıyla belirir, tutup ensesinden savurmalı pencereden aşağıya. Gagasıyla gelip dürter bazı günler gülen baykuşlar. Usul usul kafasını okşarım gözlerimi gözlerine dikip. İçimi tatlı bir sessizlik kaplar. Derken bir siren sesi. Ellerindeki megafonlardan konuşan kalın sesli birilerinin ayak sesleri. Bir okun kulağımın tam dibinden geçerken çaldığı ıslık yapışır kalır yanağıma. Gün doğar, teslim olurum uykunun sınırında nöbet tutan askerlere.

Anlat diyorsun. Ben binbir yerimden kırıldım, diyorum. Konuşsam su alıp batacak gibiyim. Konuşsam bu dünya beni taşıyamayıp yıkılacak. Anlatsam kulakların alev alıp yanacak. Bir sapanla bir kuşa nişan almışım, sesimi çıkardığım an kaçıp kurtulacak. Ağzımda, biri yılları havanda dövüp damağıma yapıştırmış gibi acımtırak bir tat. Söylediklerim sanki kendi çeperlerini yırtıp, dağılacak. Anlat diyorsun. Bazı yara izleri var, suskunlukla kutlanacak. Bazı uzaklıklar var, saplarından tutup ocağa koysan konuştukça altındaki ateş daha harlı yanacak. Konuşsam biri daha söylediğim sözlere kanacak. Bırakalım da düşen düşsün mü uçurumlardan vadilere? Bırakalım da karışan karışsın ırmak sularından denizlere.

Balon

İnsan şişirilip gökyüzüne salınabilecek bir balon değildir.

Nerede patlayacağı belli olmaz. Bazıları üflediğiniz ilk nefeste büyük bir gürültüyle paramparça olabilir. Sağır oldum sanırsınız. Biraz arı vızıltısıyla pansuman ederseniz, geçer. Bazısını ise gökyüzüne uçurmaya nefesiniz yetmeyebilir. Başınız dönmeye başlar. Ilık suya meltemler karıştırıp için, iyileşirsiniz. Çoğunu bir bileğe bağlamak lazım gelir kaçıp gitmesinler diye. Her birinin hangi anda uçmaya başlayıp, nerede patlayacağını öğrenmek gerekir evvela. Başka türlü insanın sınırları çizilmiyor. Nerede telefon tellerine dolanacağını hesap edebilmesi lazım yola çıkarken. Yoksa trajedi  büyük oluyor. Öyle ki, insan lunaparklardan bile korkmaya başlıyor.

Bir keresinde nerelere kadar uçabileceğimi merak ettim. Herkese ucu sivri cümlelerle veda ettim. Balkondaki çiçekleri ölüme terk ettim. Kapıyı kilitlemedim. Bakkalın çırağını tembihlemedim. Çektim gittim. Yarın yoktu benim için. 
İçimde kırılmamış yerler çoğunlukta olduğundan fersah fersah uzaklara gittim. Fütursuz cesaretin çabucak yalnızlığa vardığını da en kestirme yoldan tecrübe ettim. Gündüzlerin herkese dostken gecelerin çok az insanla arkadaş olabildiğini o zamanlar öğrendim. İnsanın içinde sarılmak diye bir ihtiyaç olduğunu fark ettim. İnsan ki; meğer ten sıcaklığıyla çalışan bir makineydi. Dokunamadıkça içindeki dengeler alt üst olur, ucu tırtıklı yalnızlıklar oluşurdu. İnsanın tüm güzel anlarını gelir yontar. Her gece içinde yer değiştire değiştire bir organa yapışır. Bir gece akciğeriniz yetmez gibi nefes alamazmışsınız. Balkona çıkar derin derin nefesler alır yine de iyileşemezmişsiniz. Ertesi gece karaciğerinizle konuşur,  yüksek bir taburede dünya çok aşağılarda kalana kadar oturursunuz. Bir gün aklınız yetmez olur, ne yapacağınızı bilemezsiniz. Burnunuz bir gece ansızın tüm kokuları birinin kokusuna benzetmeye başlar. Gözleriniz gördüğü her şeyi başka bir şeye benzetir, yetmez, aniden bastıran bir yaz yağmuru gibi ağlarsınız. Bir gece bacaklarınızda öyle bir huzursuzluk olur ki evden apar topar çıkar, sokak lambalarının altında saatlerce koşarsınız. Elleriniz büyür bazı günler. Kalem bile tutamazsınız. Saçlarınız düğüm düğüm olur aniden. Uçak kanadından taraklarla tarasanız, açamazsınız. Tat alamamaya başlarsınız bir günün ortasında. Ya da yediğiniz her şey simit susamına dönüşür, çıldırırsınız.

Ve patlarsınız. Hiç beklemediğiniz bir anda gürültünün kendinizden geldiğini bile anlamadan, paramparça olursunuz. Hem de tam artık daha iyiyim sandığınız anda olur bu. Uzun uzun ve dünyanın size artık başka bir pencereden göründüğünü bilerek, bir bankta günlerce oturursunuz. Aklınızdaki tüm yüzleri tek tek okşarsınız. İçinizdeki ucu sivri cümleler, kelime kelime uysallaşır. İçinizde koşan yabani atların birden evcilleştiğini hissedersiniz. Yenik düştüğünüzü bilirsiniz. Kendinizi yenerek, kendinize yenik düşersiniz. Köşeler yuvarlanır. Karanlık köşeler aydınlanır. Girmediğiniz odaların kapıları aralanır. İçinizdeki yabancı toprakların üzerindeki sis kalkar. Siz de oturduğunuz yerden kalkarsınız. Gidip ilk telefondan aklınıza kazılı bir numarayı ararsınız. Sonra bir uçak kadar kadar yakın olduğuna inanamazsınız döndüğünüz mesafenin. Kendinizi sıcacık bir bileğe bağlarsınız.

Uzun uzun sarıldıkça gitmenin kolay, kalmanın zor ve dönmenin ne şahane olduğunu anlarsınız.

Bulantı

O öğleden sonra dünyada olan biten hiçbir şeyden haberdar olmak istemediği, kendisi dahil insanlığın tümünden uzakta, biraz hüzünlü müzik ve bolca alkolle geçirmek istediği bir zaman dilimiydi. 

İçinde ne teşhis ne de tedavi edebildiği bir his vardı. Trafik kazasında kopmuş bir bacak gibi içinde bir yerin koptuğunu ama hiçbir yere gitmeden de orada durduğunu hissediyordu. Saatin yelkovanı ilerlemiyordu. Rüzgar esmiyordu. Telefon çalmıyordu. Yoldan kimse geçmiyordu. Hiçbir şey olmuyordu. Hiçlik. Bir şeyler yer değiştirse ya da birden bir şimşek çaksa dünya değişecekti. Olmuyordu. Salondaki tüm eşyalar öylece duruyorlardı. Şişeyi her seferinde bıraktığı yerde bulması gerekiyordu, o bile kendiliğinden kalkıp gelmiyordu. Evin her noktası eskimiş, modası geçmiş, pislenmiş gibiydi. Salonun tam ortasına, parkelerin üzerine oturdu. Bir parkenin üzerinde sanki sadece o parçayı bir ağacın gövdesinden koparıp getirmişler gibi bir oluk vardı. Oysa hepimiz onun da bir fabrikada üretildiğini biliyorduk. Hepimiz bu günlerin bir yere varmadığını, çocuklukta kurulan hayallerin geride kaldığını, hiçbirinin gerçekleşmediğini de biliyorduk. Yetişkin denen şeyin ta kendisi olmuştuk. Sıradanlaşmaya karşı koydukça akşamları yığıldığımız kanepelerde uykuya dalmıştık. Olmayız dediğimiz kim varsa olmuştuk. Hatta anne babalarımızın birebir kopyası. Zamanda geriye gitmek mümkün değildi. İleriye gidişte ise tatmin edici bir vaad yoktu. Öylece yaşıyorduk. Yolun üzerindeki ağaçlar gibi. Denizde yol alan tankerler gibi. Kamyonetlere yüklenip giden yeni cilalanmış ev mobilyaları gibi. 

 İç cevizlerin durduğu kavanozu açıp ağzına bir tane daha attı. İç cevizin kilosu yüz otuz lira olmuştu. Yirmi lira verince bir kese kağıdının içine bir avuç ceviz koyuyorlardı. On beş liralık cevizi çoktan yemişti. Aç karnına içki içip sarhoş olmaktan korkuyordu. Bir yandan da sarhoş olmak istiyordu. Hiçbir şeyin olmadığı şu tuhaf günde sarhoş olmak bile bir yaşam belirtisiydi. Kendisi gerçekten var mıydı yoksa hayal ettiği bir insan mıydı, en azından bundan emin olabilirdi. Hiç bilmediği şarkıcıların acıklı şarkılarından oluşan bir müzik listesi açtı. Tanıdık gelen şarkılarda azıcık ağladı. Bazılarını çok saçma bulup dinlemeden atladı. Genç insanlar artık kendi dillerinde şarkı dinlemiyorlardı. Çok saçmaydı. Kendi dilini sevmek istiyordu. Ait olmak istediği topraklara köklerini salıp orada öylece durmaya muhtaçtı. Ya da buraya ait değilse bir başka yere savrulup orada bir telefon direğine kendini bileğinden kelepçelemeye. Bunları düşünürken sehpanın üzerinde duran orkidelere takıldı gözü. Orkideler yine seramik saksılarının içindeydiler. Orkidelerin bakımıyla ilgili çok video izlemişti. Orkideler aslında yağmur ormanlarında ağaçların üzerinde , onların gövdelerine tutunarak büyüyorlardı. Tropikal iklimde. Şimdi bu ülkede, bu iklimde, plastik şeffaf saksılarının içinde durmadan çiçek açıyorlardı. Kafeste kuş beslemekten ne farkı var, diye düşündü. Bunu onlara nasıl yapıyorduk? Kendimizi hayatlarımızın içine hapsettiğimiz yetmiyor, bir de elimize geçen her türlü canlıyı aynı hayata mahkum ediyorduk. Onlar da pencerenin açıldığı zamanlarda tomurcuklarına çarpan  yalandan rüzgara, şehir şebekesinden verdiğimiz sulara kanıp yaşıyorlardı. Belki aynı şey bizim için de geçerliydi. Bu betonarme çukurun içinde avuç içlerini dayayacak tek bir ağaç gövdesi bulamayan bizde de durum aynıydı. İçi tükenmişti. Ne kadar şarj etmeye kalksa dolmayan bir pil gibi bitmişti. O halde hem orkideleri hem de kendisini kurtarması için yapması gereken her neyse onu yapacaktı. 

Hızla ayağa kalmak istedi ama yapamadı. Sarhoş olmuştu. Baş dönmesiyle kalktığı yere geri oturdu. Midesi bulanıyordu.

Yetmiyor

Aklını sürekli kökünün nerede olduğunu bilmediğin o şeyin dallarına doladıkça içindeki karanlık büyüyor. Sanıyorsun ki boş bir bank bulup denizin kıyısında tüm gün otursan mutlu olacaksın. Huzuru aklını boş bıraktığın anlar zannediyorsun. Oysa değil. Zihin sandığın gibi kanepede oturup sürekli değişen ekrana bakmakla rahatlamıyor. Konuşmaya devam ediyor. Yapmasaydın, diyor. Sen gittiğinde oldu bunlar, diyor. Tam orada o lafı söylemeseydin, bu iş buraya gelmezdi, diyor. Duvarları iki ton daha koyu renge boyamalıydın, bu kakülü bu kadar kısa kestirmemeliydin, o son dilim ekmeğe reçel sürüp yememeliydin. Özür dilemeliydin, peşinden gitmeliydin, kapıları kilitlemeliydin. Daha alımlı yürümeliydin, daha tutkulu öpmeli ve yalnızca gülümserken fotoğrafçılara poz vermeliydin. Susup boyun eğiyorsun. İçinde sen olmayan ama sana benzeyen biri konuşmaya devam ediyor. Sen sessiz kaldıkça onun sesi yükseliyor. Ürkek bir ceylan gibi göz göze gelmemek için biten dizi bölümünü hemen yenisiyle değiştiriyorsun. Gün ölüyor. İçine tohumlar atıp sulayacağına, çöpler atıp kirletiyorsun.

Aynaya bakmıyorsun. Kendini kurumuş bir dal, çatlamış bir kadeh, çürümüş bir elma gibi görmekten korkuyorsun. Soyununca içine doğru açılmış bir delik fark edersen diye günlerdir yıkanmıyorsun. Güneşli havalar yüzünü güldürmüyor. Parkelerin üzerinde toz topakları döne döne yuvarlanıyor. Saçlarının uçları kırık. Dişlerin kamaşıyor. Elinde bir türlü bitiremediğin kalın bir kitap. Arada kafanı kaldırıp dışarıya bakıyorsun. Sokakta tek bir hareket yok. Yalnızca kuşlar. Dönüp dönüp bir apartmanın yanındaki ağacın yeşillenen dallarına bir yolun karşısındaki evin bacasına konuyorlar. O kadar. Canları sıkılmıyor. Bir avuç canları var, sıkılmaya yetmiyor.

Bugün günlerden neydi diye düşünüyorsun. Bir günün daha üzerine basmadan diğerine atlıyorsun. Ses yok evde. Çıt çıkmıyor. Mutsuzluğuna bir isim koyamıyorsun. Uykulu gibisin. Oysa yeni doğmuş bebeklerden birazcık daha az uyuyorsun. Yüzünde yastık izleri. Ayağında yün çoraplar. Kapıdan çıkacak gibi sürekli koridora doğru yürüyorsun. Kendine yapacak bir iş icat etmek istiyorsun. Üzerinde eprimiş pijamalar. Dışarıda oturulacak tüm sandalyeler kapılmış. Yüzün incelmiş. Bir gizli düğme var içinde saklanan. Bulsan basıp açacaksın içinin kapağını. Bulamıyorsun. Bir avuç hevesin var, bulmaya yetmiyor.

Yoldan bir oğlanla bir kız geçiyor. Oğlan biraz göbekli ve gözlüklü. Kızın üç adım önünden yürüyor. Kız yokuşu zor çıkmış, hızlı hızlı nefes alıp veriyor. Oğlan dönüp kıza bakmıyor, elinden tutmuyor, arkasından azıcık itmiyor. Oğlan bu kızı sevmiyor. Kız bunu henüz bilmiyor. Cebinden bir lastik toka çıkarıp topluyor saçlarını. İkisinin aklında dünyanın bambaşka ezgileri. Çocuk ıslık çalmaya başlıyor.  Islığının arasında bir şey söylüyor. Ne dediğini duyamıyorsun. Kız kahkaha atıyor oğlana cevaben. Devasa bir şey. Öyle büyük ki havada yok olup gideceğine katılaşıp yokuştan aşağıya gürültüyle yuvarlanmaya başlıyor. Ev terliklerinle peşinden koşup, yakalamak istiyorsun. Sonra yakalasam ne yapacağım ki, diye düşünüyorsun. Suratın kaşık kadar. Küçücük gülümsemelere yer var, kahkahalara yetmiyor.

Ben sana ne yaptım?

Ama ben sana ne yaptım, diyorum. Önce içimden söylüyorum. Sonra feryat figan dışımdan. Oysa bu defa metanetimi koruyacaktım. Böyle ulu orta bağırıp çağırmaktan, ağlamaktan, kendi kendime konuşmaktan utanıyorum. Aynı zamanda öğrenmiştim ki bir sınır  vardı. O sınırı geçince içimde yaşayan birileri haricindeki herkes görünmez oluyordu.

İlk kez bir sokak ortasında kendimi daha fazla tutamayıp hıçkırmaya başladığımda, insanların her dönüp bakışında, ürkek üzüntülerinde, iç çekişlerinde, başlarını öne eğişlerinde boyu kendimi aşan bir mahcubiyet denizine batıp batıp çıkmıştım. Burnum akmış, gözlerim kıpkırmızı olmuş, yüzümün şekli çarpılmıştı. Dünyadaki var oluşum bu değildi, dönüştüğüm şeyin içinde olmaktan utanıyordum. Yüzümü yerden hiç kaldırmadan  evin sokağına dek hızlı hızlı yürümüştüm. Aynaya iki gün bakamamış, günlerce makyajsız sokağa çıkamamıştım.
İkincisine hiç beklemediğim bir anda yakalanmıştım. Sessiz sakin bir tatil gününü tenha bir balıkçıda bitiriyorduk. Yemekten sonra eve gidip çamaşırları makinaya atacaktım. Duş alıp erkenden yatacaktım. Garson gelip bir  kadeh daha içer misiniz, diye sordu. Bana değil, ona. O da şöyle bir dışarıya baktı, içerim, dedi. Sen de içersin, dedi bana. Kendi sözcüklerim pazar tatilindeydi. Sadece kafamı salladım. İkinci yudumumda konu nasıl olduysa, benim hoyratlığıma geldi. İnsanlara karşı çok haşinsin, dedi. Çok kırıcı oluyorsun, fark etmiyorsun. Bana karşı bile böylesin çoğu zaman. Hayretle yüzüne baktım. Şaşırıyorum bu kadar sevimsizleşebilmene, dedi. Sırtımda patlayan bir balon hissettim önce. Sonra fırtınalı havalarda sallanan bayraklar gibi içimin dalgalanmaya başladığını. Sessizce ağlamaya başlamışken sesimin kendi çeperlerini yırtıp havaya karıştığını hayretle duydum. Sesimdeki tınıyı duyunca korktu. Gözleri büyüdü. Yerinden kalkıp yanıma geldi. Ne yapacağını bilemez halde ellerini omuzlarıma koydu. İçimden biri de kalkıp onun kalktığı sandalyeye oturdu, bana bakmaya başladı. Alt dudağımın titreyişine, gözlerimin kenarında oluşan kırışıklıklara, içimde boydan boya kırılan aynalara baktı. Onun bardağında kalan rakıyı bir dikişte bitirdi. Ceketini bile almadan çekti gitti. Ben de yerimden kalktım. Bırak beni, dedim. Dur, dedi. Ben bir şey demedim ki, seni üzmek istemedim, dur, nereye gidiyorsun. Tüm masalardaki çatal bıçak sesleri kesilmişti. İnsanlar şaşkınlıkla karışık bir merakla bizi izliyorlardı. Yeter, dedim. Peşimden gelme. Yine de geldi. Yolun ortasında sarsılarak yürürken gelip sarıldı. Saçlarımı okşadı. Bütün sahili yürüdük. Peşimizden geçen günlerin hayaletleri de yürüdü. 

Havanın pırıl pırıl olduğu bir cumartesi sabahı. Salonun penceresinden öylece dışarıya bakıyoruz. Ellerimizde diplerinde soğumuş kahvelerin olduğu fincanları tutuyoruz. Bir türlü sehpa almadığımız için her şeyi sürekli elimizde tutuyoruz. İki elimle tuttuğum fincanı sol elime alıp sağ elimle kulağımı tıkıyorum. Napıyorsun, diyor. Söylediklerini duymamış gibi yapıyorum, diyorum. Ciddi bir şey söylüyorum, diyor. İçimden biri, kalkıp oturduğumuz koltuğu ters çeviriyor. Duvarlarda delikler açıyor, kolonlardaki demirleri koparıyor, çatıdaki kiremitleri sokaktan geçenlerin üzerine savuruyor. Ciddi şeyler duymak istemiyorum, diyorum. Çocuklaşma, diyor bana. Bunu bu şeklde yapmamız gerek, yoksa pişman oluruz, diyor. Daha sonra geriye bakıp keşke demek istemiyorum, diyor. Nihayet oturduğum yerden kalkıyorum. Ayaklarımın üzerinde doğrulmam için asırlarca çabalamam gerekmiş gibi yoruluyorum. Sanki iki ayağının üzerinde yürüyen ilk memeli benim. Yürüyüp fincanımı tezgahın üzerine koyuyorum. Sabahki bulaşıkları kuruluyorum. Tabakları dolaba yerleştiriyorum. Ellerimi yıkayıp, saçlarıma lastik bir toka takıyorum. O, koltukta oturduğu yerden bana bakıyor, bir şey demeyecek misin, diyor. Girişte asılı duran kabanımı giyip, yüzüne bakıyorum. Yüzü aynı. İlk gördüğüm gün yüzünde ne varsa aynen duruyor. Dudaklarının kıvrımı, dişlerinin sırası, kirpiklerinin duruşu. Hayret ediyorum. Yüzünün bir parçasını da alıp yanımda götürmek istiyorum. Okşadığım bunca zamandan sonra yanağının sol tarafı benim hakkımmış gibi geliyor. İçimden biri çıkıp kapıyı açıyor. Buyurun, diyor. Elimi tutup merdivenlerden indiriyor.  Apartmandan çıkıyorum. Yokuş aşağı adım attıkça ben sana ne yaptım, diyorum. Önce içimden söylüyorum. Sonra feryat figan dışımdan. Balkonda çamaşır asan kadın ve sıra sıra dizili mandallar dönüp bana bakıyor. 

Çok

Çok istiyorum onu, diyor. Çok.

Suratındaki her kırışıklık başka şeyleri de bir zamanlar çok, haddinden çok istediğini not aldığı kağıtlar gibi buruşturulup atılmışlar. İstemek bir şey ifade etmiyor, diyorum. Daha fazla konuşmanın anlamı kalmadı o zaman, diyor. Montunun ceplerini karıştırmaya başlıyor. İki cebinin fermuarlarını da açıp içlerini yoklayıp kapatıyor. Oysa sigara paketi masanın üzerinde öylece duruyor. Masada, diyorum sessizce. Suçluluk duygusu içimi sigara dumanından önce kaplıyor. Bak, diyorum. Yeni yılın ilk günü makul bir insan olmak için kendime verdiğim sözlere tutunarak sesimin tonunu dostane bir hale getiriyorum. Bak. İşaret parmağımın ucuyla kazağımın sol tarafını işaret ediyorum. Ne var burada, görüyor musun? Kalbin, diyor. Evet, diyorum. Sigarayı yiyecekmiş gibi içine çekiyor. İçinde ne var? Ne biçim bir soru bu, diyor. Böyle dramlar yaratmaya bayılıyorsun. Oysa yeni yılın ilk sabahı dramlar yerine komediler seçmeye kendime yeminler ettim. Kafamı denize doğru çeviriyorum. Her şey hem çok hızlı hem de bir türlü ilerlemeyen bir sanat filmi tadında yaşanıyor. 
Kalbimin içinde her gün aklımdan geçirdiğim, hatta bazen saat başı adını andığım insanlar var. Kimisini affedemiyorum, kimisi beni affetmiyor. Özlemekten nefesim daralıyor bazı anlar. İçimden kurduğum cümleler uyurlarken kulaklarına üflensin diye dualar ediyorum bazı geceler yatakta. Bazı anlar kalbimin delineceğini, bazı günler paramparça olacağını, bazı geceler elimi içine sokup biraz karıştırsam bunların son bulacağını düşünüyorum. Ama olmuyor. Ertesi gün gözüm bir kitabın kapağına takıldığında, bir şarkıdaki kadının sesini benzettiğimde, sinema koltuklarına sinen benzer parfüm kokularında, çıtır bir lahmacunun ilk lokmasını ağzıma attığımda, evlerine yakın sokaklarda dolaştığımda kalbim hangi hızda çarpıyor biliyor musun? Hayır. Hiçkimse bilmiyor. Herkesin kalbinde öldürdükleri, sonsuza kadar yaşattıkları, unuttukları, odalara hapsettikleri bir arada yaşar. Herkesin. Benim de . Senin de. Milyarlarca insanın her biri sessiz bir anda denize doğru kafasını çevirdiğinde aklına biri geliyor. İşte artık senin de aklına, o, gelecek. Bu kadar, diyorum. 
İkimiz aynı anda kafamızı denize doğru çevirip derin birer nefes alıyoruz. Çırılçıplakmışız gibi üşüyoruz. Sigara paketini fermuarlı cebine koyup ayağa kalkıyor. Yavaş yavaş gün batımına doğru yürüyoruz.